υληρεύς

Α

(κατά τον Ησύχ.) «νομεὺς ἐν ὕλῃ φυλάττων».

[ΕΤΥΜΟΛ. Παρλλ. τ. τού ὑλωρός σχηματισμένος < ὕλη + κατάλ. -εύς, πιθ. μέσω τών αμάρτυρων επιθ. *ὑλήρης ή *ὑληρός].